Cellulitis komt vaker voor bij ouderen en bij mensen met een verzwakt immuunsysteem, chronische huidaandoeningen die breuken in de huid veroorzaken, chronisch hoge bloedsuikerspiegels of obesitas. Systemische antibiotica, orale antibiotica of, in ernstige gevallen, intraveneuze antibiotica zijn nodig om cellulitis te behandelen. cellulitis is een veel voorkomende bacteriële huidinfectie, met jaarlijks meer dan 14 miljoen gevallen in de Verenigde Staten. Deze activiteit leidt de leerling op over de etiologie, epidemiologie, evaluatie en behandeling van cellulitis.
Het biedt de laatste updates over het nauwkeurig diagnosticeren, effectief behandelen en behandelen van patiënten met bacteriële cellulitis. Na het voltooien van de activiteit moet de leerling cellulitis correct kunnen onderscheiden van andere nabootsers. De leerling weet hoe hij kan onderscheiden wanneer behandeling met cellulitis geschikt is in de poliklinische setting met orale antibiotica versus wanneer een patiënt in het ziekenhuis moet worden opgenomen en behandeld met intraveneuze antibiotica, en hoe het interprofessionele team patiënten met cellulitis het beste kan behandelen. Het is goed voor ongeveer 3,7 miljard dollar aan ambulante zorgkosten en 650.000 ziekenhuisopnames per jaar.
Cellulitis presenteert zich meestal als een slecht afgebakend, warm, erythemateus gebied met geassocieerd oedeem en gevoeligheid voor palpatie. Het is een acute bacteriële infectie die ontsteking van de diepe dermis en het omliggende onderhuidse weefsel veroorzaakt. De infectie is zonder abces of etterende afscheiding. Beta-hemolytische streptokokken veroorzaken meestal cellulitis, meestal groep A streptokokken (d.w.z.
Patiënten die immuungecompromitteerd zijn, gekoloniseerd zijn met methicilline-resistente Staphylococcus aureus, gebeten door dieren of comorbiditeiten hebben zoals diabetes mellitus, kunnen besmet raken met andere bacteriën. Als de arts cellulitis correct identificeert en onmiddellijk behandelt, verdwijnt dit meestal met een geschikte antibioticabehandeling. Cellulitis is een infectie van de huid en wordt meestal veroorzaakt door de bacterie Streptococcus of Staphylococcus. Deze bacteriën kunnen via kleine scheurtjes (fissuren) de huid binnendringen, waardoor er plotseling roodheid, zwelling en warmte in de huid ontstaat.
Cellulitis gaat soms gepaard met koorts, koude rillingen en algemene vermoeidheid. Als de infectie te lang onbehandeld blijft, kan cellulitis resulteren in zakken van pus (abcessen) of de verspreiding van bacteriën in de bloedbaan (bacteriëmie). De meeste gevallen van cellulitis verdwijnen echter met geschikte antibioticatherapie. Cellulitis is een veel voorkomende bacteriële huidinfectie die roodheid, zwelling en pijn veroorzaakt in het geïnfecteerde deel van de huid.
Indien onbehandeld, kan het zich verspreiden en ernstige gezondheidsproblemen veroorzaken. Goede wondverzorging en hygiëne zijn belangrijk voor het voorkomen van cellulitis. Dit zijn tekenen dat de infectie zich dieper in het lichaam heeft verspreid. Lees meer over de symptomen van cellulitis.
Volwassenen van 18 jaar en ouder met symptomen van cellulitis kunnen in bepaalde gevallen rechtstreeks advies en behandeling krijgen van een apotheek. Dit omvat gevallen waarin cellulitis verband houdt met een insectenbeet op de armen of het lichaam. Als de apotheker u niet kan behandelen, kan hij u aanbevelen om naar uw huisarts te gaan. Symptomen van cellulitis ontwikkelen zich plotseling en kunnen snel erger worden.
Het tast de huid aan en kan ook extra symptomen veroorzaken. Bij blootstelling aan een honden- of kattenbeet lopen patiënten risico op het ontwikkelen van cellulitis secundair aan Pasteurella multocida. Als cellulitis de onderste ledematen van de patiënt aantast, moet zorgvuldig worden gekeken naar spleten of tinea pedis tussen de tenen van de patiënt. Cellulitis die leidt tot bacteriëmie, endocarditis of osteomyelitis vereist een langere duur van antibiotica en mogelijk een operatie.
Ervoor zorgen dat de hierboven genoemde onderliggende gezondheidsproblemen goed onder controle zijn, kan het risico op cellulitis helpen verminderen. Felrood erytheem, verhoging van de aangetaste huid en goed afgebakende randen kunnen helpen om erysipelas te diagnosticeren en te onderscheiden van cellulitis, die de neiging heeft milder erythemateus (roze) en plat te zijn met minder duidelijke grenzen. Bij het beoordelen van patiënten met cellulitis moeten clinici vragen om een volledige geschiedenis van de huidige ziekte, waarbij de nadruk ligt op de context waarin de patiënt de huidveranderingen opmerkte of hoe de cellulitis begon op te treden. Het behandelen van onderliggende aandoeningen die u kwetsbaarder maken voor cellulitis, zoals oedeem, eczeem en diabetes, is ook nuttig bij het opruimen van de huidige infectie en het voorkomen van herhaling.
Patiënten hebben vaak de aanwezigheid van risicofactoren voor DVT, zoals een voorgeschiedenis van immobiliteit, actieve kanker of een familiegeschiedenis van veneuze trombo-embolie. Als de infectie te lang onbehandeld blijft, kan cellulitis leiden tot pus (abcessen) of de verspreiding van bacteriën in de bloedbaan (bacteriëmie). Het bijbehorende oedeem met cellulitis kan leiden tot de vorming van blaasjes, bullae en oedeem rond de haarzakjes, wat leidt tot peau d'orange. Mensen die meerdere cellulitis-infecties onder de knie hebben gehad, moeten worden gecontroleerd op schimmelinfecties, zoals voetschimmel.
Als u terugkerende episodes van cellulitis heeft, kan uw arts aanbevelen om een langdurige kuur met preventieve antibiotica te nemen om de infectie op afstand te houden. Cellulitis kan ook extra symptomen veroorzaken die zich voor of naast de veranderingen in uw huid kunnen ontwikkelen. Bovendien moet een volledige en grondige medische geschiedenis in het verleden worden uitgevoerd om te evalueren op mogelijke chronische medische aandoeningen die patiënten vatbaar maken voor cellulitis, zoals diabetes mellitus, veneuze stasis, perifere vaatziekte, chronische tinea pedis en lymfoedeem. .
Leave Reply